به نام روح کوهستان
کوه آرارات
آرارات به ترکی آگری داغ، Ağrı Dağı، با پنج هزار و 137متر ارتفاع، بلندترین قله ترکیه است .این کوه در استان آغری در شمال شرق ترکیه و در شهر دئویایزید Doğubayazit واقع است. همچنین در مرز چهار کشورترکیه، ایران، جمهوری خودمختار نخجوان و ارمنستان قرار دارد. آرارات دارای دو قله آتشفشانی آرارات بزرگ (۵۱۳۷ متر) و آرارات کوچک (۳۸۹۶ متر) در جنوب غرب آرارات بزرگ و به شکل یک مخروط بسیار زیبا است و هر دو از نوع آتشفشانی چینه ای است.
ویژگیهای جغرافیای منطقه
هوای منطقه آرارات در فصل بهار و زمستان سرد و در تابستان گرم و خشک است. هوای کوه آرارات از ارتفاع 3000 متر به بالا، کوهستانی و بسیار سرد است تا جاییکه قله آرارات در تمام طول سال پوشیده از برف و یخ است. بهترین و معمولترین فصل برای کوهنوردی ماه های تیر، مرداد و شهریور است. جبهه جنوبی کوه معمولترین و ایمن ترین مسیر صعود می باشد. سایر جبهه ها بدلیل حرکت لغزشی و توده ای که منجر به ایجاد دره های بسیار پرشیب شده و حجم عظیمی از توده های سنگی آتشفشانی جابجا گردیده است، بسیار خطرناک است. بدون داشتن اطلاعات محیطی و اقلیمی و شناخت مسیرهای صعود و جدول زمانی مفید و مناسب هرگونه اقدام برای صعود غیرمنطقی و غیرعقلانی است. بافت گیاهی و بیش از 70 درصد سنگ های موجود در مسیر به نوعی است که گویی ، در کشور خودمان به کوهنوردی مشغول هستیم. کوه آرارات به دلیل شکوه و عظمتش همواره مورد توجه شاعران و حماسه سرایان به زبانهای فارسی، کٌردی، ترکی و ارمنی بوده است. مشهورترین رمان یاشار کمال نویسنده کٌرد ترکیه به نام”افسانه کوه آرارات” متأثر از هیبت و شکوه و درد و رنج های مردمان این منطقه است:
بر فراز قله باستانی آرارات
قرنها همچون ثانیه هایی آمده و گذشته اند
تندرهای بی شماری شمشیر آسا
بر تارک آن فرود آمده و گذشته اند
دیدگان نسل هایی که از مرگ در لیم بودند
به قله درخشانش نظر افکنده و گذشته اند
اکنون کوته زمانی نوبت از آن توست
تو نیز بر سیمای پرشکوهش
نگاهی بیفکن و بگذر …….

گزارش صعود
سرپرست گروه: استاد گرامی، جناب آقای فیروز رسولی
مسئول فنی : جناب آقای وحید طاهری
افراد شرکت کننده: آقایان علی معصومی و امیر قهرمانی
پشتیبان برنامه : استاد گرامی ، سرکار خانم نسرین صابری
تیم چهار نفره قله آرارات از باشگاه آسمان البرز کلانشهر کرج ساعت 19:15 دقیقه روز دوشنبه 28/05/1398 از محل پلیس راه کرج – قزوین ، واقع در منطقه حصارک کرج ، با یک دستگاه اتوبوس ولوو به مقصد شهر ماکو حرکت خود را آغاز کرد. اتوبوس بسیار تمیز و راحت بود و خوشبختانه با توجه به تعطیلی عید سعید غدیر خم ، ترافیک آزار دهنده ای در مسیر مشاهده نشد.
اتوبوس ساعت 22:30 جهت استراحت رانندگان و صرف شام توقفی نیم ساعته داشت و پس از آن به حرکت خود به سمت ماکو ادامه داد، دل تو دل بچه ها نبود که برسیم به شهر مرند و استاد رسولی رو اونجا ملاقات کنیم و تیممون تکمیل بشه ، حوالی ساعت 2:45 دقیقه بامداد ، سرپرست برنامه به گروه اضافه شد. از همون موقع انسجام و فعل ما میتوانیم رو میتونستیم تو چشمای سرپرست و بالطبع بچه ها ببینیم.
ساعت 7 صبح به ترمینال ماکو رسیدیم و 7:45 صبح روز 29/05/1398 به مرز بین المللی بازرگان رسیدیم و پس از انجام تشریفات اداری و ممهور شدن پاسپورت ها ساعت 8:10 صبح به وقت ایران وارد خاک ترکیه شدیم.
مابقی گزارش به وقت ترکیه است ( ساعت ترکیه 1:30 عقب تر از ساعت ایران است)
از مرز بازرگان کوه آرارات و قله زیبای پر از برف آن خودنمایی، همراه با غرور خاصی رو به آدمی دیکته می کرد و حس جنگ طلبی هر کوهنوردی رو برمی انگیخت. پس از عبور از مرز، با خودرویی از نوع ون هماهنگ شد تا به شهر دئوبایزید Doğubayazıt عزیمت کنیم، بخاطر منطقه مرزی با ایران و همچنین موارد مناقشه با گروهک P.K.Kو همچنین کودتای نافرجام ترکیه، شهر بوی پادگان به خود گرفته بود و در مسیر خودروهای نظامی و ادوات جنگی بسیار محسوس به چشم میخورد.
در ساعت 7:45 صبح به شهر کوچک اما پر چنب و جوش دئوبایزید رسیدیم. استاد رسولی با توجه به تجربه و دوستانی که داشتند و همچنین تسلط بر زبان ترکی استانبولی، یکی از بهترین راهنمایان محلی را برای عزیمت تیم به پای کار انتخاب کردند و با ایشان (آقا رمضان) ، قراردادی شفاهی منعقد کردند.
با ماشین ون آقا رمضان عازم پای کار شدیم، حدود یک ساعتی در راه بودیم، بیست دقیقه اول روی آسفالت و مابقی مسیر، جاده شوسه با چاله های زیاد منتظر ما بود ، خلاصه پس از تکان های فراوان در ساعت 10:15 دقیقه به محل پای کار در ارتفاع 2200 رسیدیم.
سه تیم از کشور روسیه و یک تیم از کشور بلاروس در محل پای کار آماده بار کردن کوله هایشان به قاطر ها بودند که با تیم کوچک اما مصمم ما هم بسیار خوش و بش کردند، این در زمانی اتفاق افتاد که متوجه شدند، گروه ما از قاطر استفاده نمی کنه و تمام مسیر رو قصد کوله کشی داره (وزن تقریبی کوله بچه ها حداقل 22 کیلو برآورد می شد)
علت این وزن ، بخاطر اطلاع از عدم وجود آب شرب در کمپ ها بود که همنوردان جهت برنامه آب زیادی برداشته بودند.
مسیر کمپ یک با شیب ملایم آغاز و رفته رفته زیادتر میشد، اما در مجموع مسیری خوب برای بچه های ما بود. تیم آسمان البرز در ساعت 15:28 به محل کمپ اول در ارتفاع 3340 متری رسیدند و نکته جالب این بود که در مسیر رفت و همچنین موقع رسیدن به محل کمپ اول، تمام کوهنوردان با دیدیدن کوله های ما نه تنها تعجب کرده بودند بلکه برخی از تیمهای خارجی (از جمله روسیه) به وجد آمده و تیم رو مورد تشویق قرار دادند.
پس از استراحت و برپایی چادرها در کمپ اول و صرف ناهار، حدود 2 ساعتی خوابیدیم و پس از این استراحت، در جلسه ای ، جناب آقای رسولی راجع به صعود ، چندین نکته رو برای ما بازگو کردند، از آنجایی که برنامه فتح قله بصورت سه روزه برنامه ریزی شده بود (شب اول کمپ اول ، شب دوم کمپ دوم ، روز سوم صعود و بازگشت کامل) در نهایت با تصمیم سرپرست و اطلاع از وضعیت جسمانی و قوای بچه ها و تایید بقیه قرار شد این صعود چهار نفره را تاریخی کنیم و همان شب اول از کمپ یک تا قله را پیمایش کنیم (یعنی رفت و برگشت ، کمتر از یک و نیم روز !)
به همین منظور سرپرست ساعت 19:15 خاموشی اعلام کردند و در ساعت 23:30 جهت صعود به قله آماده شدیم ، بچه ها کوله های حمله رو از قبل آماده کرده بودند و منتظر دستور سرپرست برای حرکت بودند.
ساعت 23:50 با سر قدمی جناب آقای طاهری صعود را آغاز کردیم ، ابتدای مسیر بسیار سنگ لاخی بود و نیاز به توجه بیشتری داشت ، پس از حدود 300 متری مسیر نرمال شد و به صعود ادامه دادیم ، مسیر با شیب تقریبا زیادی ، عظمت قله رو به ما یادآوری میکرد. تیم پر توان ما ساعت 3:20 بامداد به محل کمپ دو در ارتفاع 4150 متر رسید ، از آنجا که آوازه تیم کوچک ما با آن کوله ها در فضای آرارات پیچیده بود ، در محل کمپ دو با استقبال خوبی از تیم ایالات متحده امریکا (که یک تیم آنها در کمپ اول بود) مواجه شدیم که برای ما جای بسیار تعجب به همراه داشت و این قضیه با اعتلای عزت ایران و ایرانی همراه بود.
تیم امریکا ما رو به صبحانه دعوت کردند و با امیر که تسلط مناسبی به زبان انگلیسی داشت صحبت میکردند و امیر برای ما ترجمه می کرد. از مسائل سیاسی گرفته تا این نکته که شما چطوری این کوله های سنگین رو از پای کار تا کمپ اول اونم با زمان بسیار خوب حمل کردید ؟ چگونه تمرین میکنید و… ، که با پیشنهاد علی و وحید راجع به قلل مرتفع ایران از جمله دماوند ، علم کوه و ساوالان زیبا ، بحث و گفتگو شد و همگی افراد امریکایی حاضر در آن چادر به وجد آمده بودند. پس از پذیرایی عالی تیم ایالات متحده و آرزوی موفقیت برای تیم ما ، در ساعت 04:05 بامداد به سمت قله راه افتادیم.
تا ارتفاع 4600 متر، سختی مسیر تقریبا همانند مسیر جبهه شمالی دماوند بود و کم کم شیب مسیر بسیار تند و صعود را طاقت فرسا تر از قبل کرده بود. حدود ساعت 8:10 دقیقه صبح به مرز بین خاک و یخچال عظیم برفی قله آرارات رسیدیم و پس از استراحتی کوتاه ، سرپرست محترم دستور به بستن کرامپون ها جهت فتح خان هفتم آرارات را صادر فرمودند و در ساعت 9:05 بامداد چهارشنبه 30/05/1398 تیم 4 نفره ما در بلندای قله سرد آرارات با دمای تقریبی منفی11 درجه و سرعت بادی در حدود 15 کیلومتر ایستاد ، تا به خود و همگان بفهماند ، برای ایرانی هیچ چیز دور از انتظار نیست.
پس از عکاسی و تبریک و خوش و بش روی قله ، حدود ساعت 9:35 دقیقه جهت فرود به کمپ دو آماده شدیم و در ساعت حدود 12 ظهر به کمپ دو رسیدیم که مجدد با تشویق تیم امریکا و با صدای دست آنها مابقی تیم ها از جمله لهستان ، مقدونیه ، ارمنستان ، آلمان نیز به تشویق تیم کم نفره اما غرور آفرین ایران پرداختند که واقعا حس خوب و انرژی زیادی به ما داد.
پس از این مهم و پس از حدود نیم ساعت استراحت در محل کمپ دو ، در ساعت 14:45 به محل کمپ یک رسیدیم. مجدد با مشورت استاد رسولی با تیم و استعلام از وضعیت جسمی بچه ها ، پس از 2 ساعت استراحت ، عازم محل پای کار شدیم. تا یکی از سریع ترین صعود و فرودها را بنام خودمان و باشگاه ثبت کنیم.
ساعت 16:30 به فرموده استاد رسولی کمپ یک را به مقصد پای کار ترک کردیم، قبل از ترک کمپ سرپرست محترم با آقا رمضان تماس گرفتند تا برای ما ماشین مهیا کنند. حدود ساعت 19 بود که به محل پای کار در ارتفاع 2200 رسیدیم و با استقبال آقا رمضان، آن هم با یک هندوانه خنک مواجه شدیم. پس از حدود 70 دقیقه به شهر دئوبایزید و هتل آرارات رسیدیم و برای استراحت آماده شدیم.
پس از گرفتن دوش و یک ریکاوری ساده ، جهت صرف شام رفتیم بیرون و کباب سفارش دادیم و درآنجا ، استاد رسولی با توجه به یک و نیم روز ذخیره زمانی برنامه، مابقی برنامه رو برای بچه ها شرح داد و اجازه دادند که از بین چندین راهکار، طبق نظر جمع یکی را انتخاب و اجرا کنیم. پس از مشورت های گوناگون، مقرر شد با توجه به برنامه صعود سه روزه که در یک و نیم روز به تحقق پیوست، تیم جهت استراحت بهتر به شهر وان عزیمت کند.
پس از صرف صبحانه و گشت و گذار در شهر دئوبایزید و تهیه بلیط، ساعت 12:05 با یک دستگاه مینی بوس به سمت شهر وان حرکت کردیم و پس از ایست های بازرسی متعدد بین مسیر بدلایلی که عنوان شد، ساعت 14:15 به شهر زیبای وان با دریاچه معروفش رسیدیم و شب را در شهر وان سپری کردیم.
فردای آن روز (جمعه اول شهریور ماه) ، پس از استراحت و شهرگردی ، ساعت 10:50 دقیقه از وان به سمت مرز رازی حرکت کردیم و در ساعت 16 وارد خاک ایران شدیم. نکته مهم در مرز رازی ، تضاد بشدت زیاد منطقه مرزی ایران و ترکیه بود که با دیدن و مقایسه ساختمان مرزی ایران با کشور ترکیه ، هیچ چیزی جز شرمندگی و تحقیر برای ما باقی نگذاشت ، که امید است مسئولین مربوطه به این امر رسیدگی کنند.
علی ایحال از آنجا با یک دستگاه سمند به شهر خوی عزیمت کردیم و در بین راه از پل مجلل و عظیم قطور دیدن کردیم و ناهار را در شهر خوی صرف کردیم. سپس با یک دستگاه خودروی سواری از خوی به سمت شهر زیبا و تاریخی تبریز و شهرستان مرند حرکت کردیم تا با سرپرست مجرب و فهیم خود وداع کنیم.
به مرند که رسیدیم ، با استقبال کم نظیر خانواده استاد رسولی مواجه شدیم و همسر و دختران ایشان در کمال محبت برای بچه ها کیک خانگی و شربت نعناع و بهار نارنج تدارک دیده بودند و با دسته گل از همگی تقدیر کردند که جای بسی مباهات دارد. پس از خداحافظی با آقای رسولی، به محل عوارضی بستان آباد رفتیم و با یک دستگاه اتوبوس اسکانیا از آنجا قصد دیار خود کرج را کردیم و در ساعت 6:15 بامداد شنبه ، به ترمینال شهید کلانتری رسیدیم و سفر پرماجرای ما به پایان رسید.

در پایان نکات فنی زیر را به خوانندگان و همنوردان عزیزی که قصد عزیمت به چکاد آرارات را دارند جلب میکنم:
– کمپ اول فاقد آب شرب است ، آبی که در کمپ موجود است ، آب یخچال کوچکی در ارتفاع حدود 3850 متری است و امکان دارد روزی آن یخچال نباشد ، در ضمن چون از یخچال تا کمپ ، آب بوسیله شیلنگ پلاستیکی حمل می شود ، آب بوی لاستیک به خود می گیرد.
– کمپ دوم نیز دارای آب یخچال است ، به مراتب کمتر از کمپ اول
– این شایعه که می بایست تیم ها حتما با راهنما محلی صعود کنند ، حتما باید قاطر بگیرند ، صحت ندارد و تیم با همان فردی که شما را از شهر به محل پای کار می آورد میتواند هماهنگی لازم را با شخص نظم دهنده کمپ ها در ارتفاع 3340 و 4150 جهت برپایی چادر برقرار کند.
(چرا که در فصل تابستان کمپ های آرارات بسیار شلوغ هستند)

به امید سرفرازی هر چه بیشتر ایران

تهیه کننده
امیر قهرمانی